🐟 Postać Z Komedii Dell Arte

Tak mogła się ogłaszać wędrowna trupa teatralna, która właśnie zawitała do kolejnego miasta, by przez kilka dni zabawiać publiczność spragnioną rozrywek i wszelkiej uciechy. Aktorzy jeździli po całej Italii, dawali przedstawienia na eleganckich miejskich placach i w nie najpiękniejszych zaułkach. Czasami widzowie oklaskiwali ich gorąco i nie szczędzili grosza, ale zdarzało się, że trzeba było w pośpiechu opuszczać miasto, gdyż odbiorcy zdawali się oczekiwać więcej – krzykom nie było wtedy końca, a i sakiewki pozostawały zamknięte dla radosnej kompanii. Nie było sensu dłużej pozostawać w tak nieprzyjaznych progach; aktorzy zabierali swój skromny majątek i ruszali w drogę z nadzieją, że w następnym miasteczku, za wzgórzem, uda się coś zarobić. A może trafi się jakaś panna piękna i uzdolniona, którą mogliby zabrać ze sobą w dalszą podróż, bo Elisabetta, aktorka grająca do tej pory zakochane panienki, postarzała się już nieco, utyła, zbrzydła i publiczności się znudziła. Za młodu była zjawiskowo piękna, sam książę Mantui zachwycił się nią i zaprosił kompanię na całe lato do swego zamku. To były czasy! Przedstawienia na dworach, biesiady, zabawy, ciepłe komnaty i ubrania bez dziur. Teraz zostały już tylko występy na placach, chłodne noce w obskurnych karczmach i stary, rozklekotany wóz jarmarczny, w którym kryją się zniszczone kostiumy. Ach, gdyby tak znalazła się jakaś piękna panna, może udałoby się raz jeszcze zdobyć serce jakiegoś księcia i zapewnić sobie dostatni byt w tych niepewnych czasach! Michelangelo Cerquozzi, Próba albo scena z komedii dell’arte Komedia spontaniczna Teatr to w XVI w. nic nowego, wędrowne trupy aktorskie też znane są już od pokoleń. Grywano tragedie i komedie, autorami tekstów bywali anonimowi pisarze o poślednim talencie i wielcy poeci, których sława dotarła do naszych czasów. W ich sztukach nie brakowało zabawy, ale było tam też miejsce na powagę, wzruszenie, żal i skruchę. Wszystko wyważone, spisane do ostatniego słowa, starannie zrymowane, zaokrąglone efektownym konceptem, zakończone właściwym morałem. Dobrze to znamy. I znano również w tamtych czasach. I oto nadchodzi barok! Czas poszukiwań i eksperymentów. Niepostrzeżenie w teatralnym świecie pojawia się zupełnie nowa forma aktorska – do głosu dochodzi sztuka improwizowana. My znamy ją jako komedię dell’arte, ale to nie jedyna jej nazwa. Mówi się o niej też commedia all’improvviso, czyli improwizowana właśnie. Jest jeszcze commedia a soggetto, co oznacza sztukę graną na podstawie ogólnie zarysowanego tematu. Autor takiego scenariusza nakreślał główną intrygę, pewien schemat akcji, który bez szkody dla dramaturgii można było dość swobodnie modelować. Aktor dowiadywał się, jak rozpoczyna się jego historia i w jakim kierunku zmierza, miał też nakreślone punkty fabularne, w których spotykał się z innymi aktorami. Reszta należała do niego: musiał sam zbudować swoje wypowiedzi, nadążać za dialogami innych postaci, ratować sytuację, gdy któryś z kolegów zgubił się lub poszedł w niewłaściwą stronę. Początkujący aktor musiał czuć się bardzo niepewnie w takiej sztuce, gdzie niewiele wiadomo z góry, a całe przedstawienie zależy w dużej mierze od refleksu i błyskotliwości grających. Z czasem aktorzy nabierali wprawy, zapamiętywali różne sprawdzone pomysły, by powrócić do nich w innym czasie, w innej sztuce. Powtarzali to, co było dobre. Wciąż też szukali nowych rozwiązań. Ci najlepsi bardzo dużo czytali, chętnie śledzili wymyślone przez innych historie, podsłuchiwali, podglądali, zapisywali żarty i gromadzili rozmaite zabawne zdania, które można było wpleść w tok dowolnej wypowiedzi. Po wielu latach występowania na scenie ich gra stawała się mniej improwizowana, często powtarzali bowiem te same pomysły, znali też doskonale temperament i pomysłowość swoich kolegów. Doświadczone zespoły rozumiały się w pół słowa, wszyscy grali, jakby nie grali; bawili się, zmagali, przepychali, kłócili na scenie bez potknięć i zająknięć. To wymagało nie lada sprawności fizycznej i umysłowej, talentu i refleksu. Aktorzy z komedii improwizowanej to nie byli pierwsi lepsi kuglarze, to byli mistrzowie w swoim fachu. W Europie ten gatunek sztuki znano pod nazwą „komedia włoska”. Stała się ona bardzo popularna we Francji, gdzie jednak zmieniła się nieco, nabrała ogłady, przybrała paryską pozę i ton pełen dworskiej elegancji. Wciąż była radosna i spontaniczna, ale porzuciła włoską zwyczajność, pozbyła się jej grubiaństwa, nieokrzesania i braku subtelności. No cóż, oryginalna komedia dell’arte rzeczywiście nie należała do sztuki wysokiej. Było w niej wprawdzie miejsce na finezyjne przygody kochanków i zachwyty nad kobiecym pięknem, ale nie brakowało też niedwuznacznej erotyki, obscenicznych żartów, impertynenckich wyzwisk i prostackich myśli. Jednak to wszystko, co nam może wydawać się słabością tej sztuki, tak naprawdę było jej siłą. Przedstawienie było bowiem doskonale zbalansowane; skomponowane tak, by śmiech mieszał się ze wzruszeniem, a każdy widz znalazł w nim coś dla siebie. Niewinne panienki z dobrych domów wzdychały nad nieszczęściami zakochanych, rzeźnicy i piekarze zaśmiewali się z niewybrednych żartów służby, a wszyscy zgodnie zachwycali się sprawnością aktorów podczas popisów akrobatycznych w antraktach. Wszyscy byli zadowoleni. Każdy gotów był wrzucić coś do kapelusza. Zyskiwali i widzowie, i aktorzy. A teraz, drodzy widzowie, szanowna publiczności, zobaczycie historię gwałtownego porywu serca, który o mały włos nie doprowadził do tragedii tak wielkiej, że nie odważymy się wam nawet wspomnieć o tym, co by się stało, gdyby niecny Pantalone zrealizował swój straszliwy plan. Na szczęście w porę został przechytrzony przez młodego i dzielnego Leandra. Mógł on liczyć na pomoc służących Pantalona i oddaną pokojówkę panny Angeliki. Bo też wiedzieć musicie, zgromadzona młodzieży i wy, panny nadobne, że nie byłoby szczęścia na tym świecie, gdyby w miłości szlachetni panowie nie zaufali tym wszystkim, których codzienne zmagania zahartowały na wszelkie przeciwności świata tego niecnego. Otóż i przed oczami waszymi sprytna Smeraldina, pokojówka Angeliki, która niejednego adoratora już usidliła, a jeśli oszust był i niecnota, to w mig odwracała się od niego, by innemu serce swe oddać. Jej nie oszuka żaden fałszywy amant. Ona na odległość wyczuje czyste serce, a i dźwięczny głos pełnej sakiewki nie umknie jej uwadze… To dopiero kompanija! Skład grupy teatralnej był mniej więcej stały. Aby wystawić sztukę, trzeba było znaleźć około dziesięciu aktorów. Ponieważ osią opowieści zawsze była jakaś intryga miłosna, musieli więc być zakochani. To wokół nich gromadziły się wszystkie postacie sceniczne, to stawiane na ich drodze przeszkody napędzały akcję i scalały historię. Ale przy tym wszystkim, co ciekawe, to nie zakochani byli głównymi postaciami w komedii dell’arte. Nie im przypadała najtrudniejsza rola rozśmieszania publiczności, przyciągania uwagi, podkręcania tempa akcji. Te zadania należały do aktorów komicznych. Na początek Pantalone – majętny starzec, któremu zachciało się amorów. Charakter ma dość męczący, bywa gderliwy i podejrzliwy. Posiada pieniądze, więc jest przekonany, że nie ma dla niego trudności nie do pokonania. Niestety, adorowana przez niego kobieta nigdy nie odwzajemnia jego uczuć i zawsze na końcu opowieści Pantalone zostaje sam, zdradzony lub porzucony. Na szczęście szybko się pociesza i nie mści na zakochanych, szczególnie że rywalem nierzadko bywa jego syn, równie majętny, a przy tym młody i piękny. Pantalone Przy boku Pantalona pojawia się też inny starzec – Doktor. On nie biega po scenie, nie dramatyzuje, nie rozpacza, nie bierze czynnego udziału w intrygach. On wszystkich poucza! Wygłasza erudycyjne, skomplikowane i długie przemowy, które są tak nafaszerowane trudnościami, że nikt ich nie rozumie. Wplata w swoje monologi dziwne maksymy, łacińskie cytaty; zdania tak splątane, że pod ich koniec trudno przypomnieć sobie początek. Doktor nie zraża się tym i nadal mówi. Powaga Doktora przynosi śmiech, ale też chwilę wytchnienia od szaleństw innych postaci. Doktor Nie byłoby komedii dell’arte bez Kapitana. Udaje on bohatera, opowiada o swym męstwie i mrożących krew w żyłach przygodach, ale wystarczy tupnięcie nogą, by dzielny Kapitan uciekał, gdzie pieprz rośnie. To tchórz, który swą wyobraźnią i rycerskimi opowieściami dodaje sobie odwagi, niestety na krótko. Pożytku z niego nie ma żadnego. Na szczęście bywa w swym urojonym męstwie zabawny, więc swym pojawieniem się zawsze przynosi dużo radości widzom. Kapitan Najbardziej komiczni są pokojowi, zwani Zanni. To prości służący, którzy na scenie przekomarzają się, biją, kłócą, pokazują sztuczki, robią sobie i innym żarty. Mają niespożytą energię i z ich pojawienia się na scenie zawsze coś wynika. Jeden z nich jest sprytny i przebiegły, drugi to wcielenie prostoty, jego dowcip bywa grubiański i ociężały. Połączenie tak różnych postaci zawsze przynosi salwy śmiechu. Odrobinę lekkości zapewnia Subretka, pokojówka, która pomaga swojej pani w miłosnych przygodach, ale dba też o swoje przyjemności. Potrafi być ordynarna i emanuje erotyzmem, bywa jednak również bardziej subtelna i rozsądna niż Zanni. Ta trójka służących zapewnia komedii niesłabnącą energię, słowne przepychanki, żarty i sceniczny chaos, który sprawia, że widz wciąż jest czymś zaskakiwany. Chociaż sama intryga jest dość prosta do przewidzenia, jej zagranie, konkretne dowcipy i pomysły aktorskie zawsze są dla publiczności niespodzianką. To właśnie dla nich widzowie przychodzą na przedstawienia. To właśnie za ten sceniczny żywioł, zamieszanie i nieokrzesanie publiczność gotowa jest najwięcej zapłacić. Tu nikt nie spodziewa się grzecznych opowieści. Tu króluje energia radosnej improwizacji. Zanni Kiedy dialogi stają się przydługie albo zmęczony aktor trochę przynudza, do akcji wkraczają postacie najbardziej komiczne, które przyciągają uwagę publiczności, prowokują salwy śmiechu i wzmagają ochotę na ciąg dalszy. Najlepsi komicy nie ograniczają się do opowiadania dowcipów. Ich popisowe numery to niemal cyrkowe akrobacje. Wspólnie z innymi kompanami potrafią udawać pojedynki, turnieje, pościgi i bijatyki. Przebierają się, naśladują zwierzęta, śpiewają, tańczą, grają na różnych instrumentach. Dobry aktor komedii dell’arte był mistrzem w wielu dziedzinach, a jego praca, choć nie wymagała nauczenia się całego tekstu na pamięć, tylko pozornie była prostsza. Improwizacja to naprawdę wyższa szkoła aktorstwa, którą barokowi włoscy komedianci opanowali doskonale. Droga publiczności, piękne panie i szlachetni panowie, płochliwe dzieweczki i występni młodzieńcy, pora kończyć naszą historię. Panna Angelika odnalazła szczęście w ramionach Leandra, choć było naprawdę blisko, by jego miejsce zajął Pantalone. Może i do tego starca kiedyś uśmiechnie się fortuna, a jego sakiewka służyć będzie urodzie jakiejś zacnej panny. Nie życzymy mu źle, niech i jemu starość przyjemną będzie. Kłaniamy się nisko szanownym widzom, o pamięć upraszamy, a i jakiegoś złotego florena oczekiwalibyśmy, bo wieczór zimny, a do domu daleko. Pójdźmy razem do karczmy, gdzie przy sutym posiłku i dobrym winie może jeszcze jaką historię usłyszycie z ust naszych. Któż to wie… Zdjęcie główne: Tom Banwell / Flickr, CC BY-SA

w komedii . dell’arte. 175. nymi argumentami, przypominającymi wswej trzyaktowej strukturze scenariusze . dell’arte, choć powstawały one z myślą o publiczności, a zatem mają mniej infor-

INFORMACJA:dla zakresu jest nie ma danych dlatego przekierowano do zakresu BYŁOOK«Polska«małopolskie«Krakówzmodyfikowano miesiąc temu wyświetleń od 23 stycznia 2020 31 lipca 2022, niedziela » 16:0026 czerwca 2022, niedziela » 16:0024 kwietnia 2022, niedziela » 19:0023 kwietnia 2022, sobota » 16:0020 marca 2022, niedziela » 16:001 marca 2020, niedziela » 16:0023 lutego 2020, niedziela » 16:00# Postać Arlekina jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych masek włoskiej komedii. Dziś trudno wyobrazić sobie spektakl komedii dell’arte w której nie byłoby Arlekina. Nie zabraknie go i tu! „Perypetie Arlekina” to historia przygód niesfornego służącego, który poszukuje swojego miejsca na świecie. Zupełnie niechcący wywołuje lawinę zdarzeń i komplikuje życie całego miasteczka. Czy wszystko skończy się szczęśliwie, a Arlekin wyjdzie ze swoich kłopotów cało? Przekonajcie się sami! Trupa KOMEDIANTY przedstawia spektakl komedii dell’arte stworzony z myślą o młodej widowni. To doskonała okazja, aby poznać komediowy świat, który choć w dawnym kostiumie, jednak ciągle jest bliski każdemu z nas. Występuje: Trupa Komedianty Obsada: Agnieszka Cianciara –Fröhlich (capocomico) Jonathan Fröhlich/Łukasz Łęcki Katarzyna Gazdowicz Czas: ok. 1h Krajowa Scena Komedii dell’Arte w Teatrze Praska 52: Powstała z inicjatywy Teatru Praska 52 i Studio Dono w maju roku 2016. To jedyna taka scena w Polsce, oferująca stałe spotkania ze sztuką rodem z szesnastego wieku. W jej ramach działa Trupa KOMEDIANTY tworząc spektakle według wszelkich prawideł włoskiej komedii, począwszy od prawdziwych skórzanych masek po zapętloną, pełną nieoczekiwanych zwrotów intrygę. Aktorzy są jednocześnie artystami i rzemieślnikami; sami piszą ramowe scenariusze – canevas, które w trakcie prób, podczas improwizacji, wypełniają działaniem i tekstem. W swojej grze działają pod wpływem impulsów – pochodzących z nich samych, gry pozostałych członków trupy oraz publiczności. To połączenie formy liczącej kilka wieków ze współczesnymi skojarzeniami, odniesieniami i spostrzeżeniami czyni tę sztukę nie tylko aktualną, ale przede wszystkim niezwykle Organizatora SZAFA27 maja 2006 - 20:00Muzeum Galicja ul. Dajwór 18 KrakówteatrPielgrzym z Dobromila3 marca 2005 - 18:00Muzeum Książąt Czartoryskich ul. św. Jana 19 KrakówteatrKAMIEŃ10 kwietnia 2003 - 20:00Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej - MANGGHA ul. Konopnickiej 26 KrakówteatrKto, Gdzie i Kiedy ?20 sierpnia 2005 - 21:00jest więcej terminówNordic Cafe ul. św. Anny 5 KrakówteatrO TYM JAK JASIEK DIABŁA SPOTYKOŁ17 września 2006 - 17:00Klub Kultury „Wola Królowej Jadwigi 215 KrakówteatrPorwanie Rusałki30 października 2006 - 11:00Klub KAZIMIERZ Krakowska 13 KrakówteatrKubuś Puchatek12 czerwca 2006 - 15:00Klub KAZIMIERZ Krakowska 13 KrakówteatrBUSKERBUS 2003teatrMasters of Shaolin - Kraków13 października 2005 - 19:30Auditorium Maximum ul. Krupnicza 33 Krakówteatrzmodyfikowano miesiąc temu

Jest tyle arcydzieł, które nas uwznioślają, że życie jest zbyt krótkie, by je poznać. Błazeństwo może być mądre i wielkie. Nie widzę go w głupkowatych telewizyjnych kabaretach, lecz np., w komedii dell’arte, która wyostrzała spojrzenie na ludzką naturę, wyśmiewała wady piętnowała głupotę, leczyła poprzez śmiech

^{W dziejach teatru europejskiego nie ma bodaj drugiego zjawiska tak bardzo obciążonego bagażem błędnych wyobrażeń i interpretacji, jak komedia dell’arte. W obiegowej opinii funkcjonuje ona jako oparty na beztroskiej improwizacji teatr, w którym aktorzy noszą maski, robią salta i zmuszają widownię do śmiechu niewybrednymi gagami. (… ) Tymczasem komedia dell’arte powinna być postrzegana jako synonim teatru: różnorodnego, podlegającego ewolucjom i metamorfozom, raz opartego na tekście, innym razem niemal od niego niezależnego, performerskiego, eksperymentalnego. W komedii dell’arte, jak nigdy wcześniej, najważniejszym czynnikiem mającym wpływ na charakter przedstawień był gust widzów. Wynikiem przyjęcia przez aktorów tej szczególnej optyki była niespotykana wcześniej heterogeniczność spektakli. Na scenie mieszały się muzyka, taniec i słowo, powaga zderzała się ze śmiechem, a publiczność czerpała przyjemność nie tylko z pikantnych żartów i zabawnych nieporozumień, ale także z rozwiązania węzła dramatycznego, z katharsis i nauki moralnej. Koncentrując się na tym, co w komedii dell’arte najbardziej rzuca się w oczy, łatwo zapomnieć o tym, co – szczególnie dziś – wydaje się zwyczajne, zatem pozornie niewarte opisywania: o wszechstronności, talencie i profesjonalizmie aktorów, które sprawiały, że schematyczne scenariusze zamieniały się na scenie w fascynujące historie. Maski, improwizację i komediowe gagi należy traktować tak, jak traktowali je sami aktorzy – jak składniki potraw, które tylko w harmonii z pozostałymi elementami spektaklu mogły tworzyć spójną całość, zaś wyizolowane z kontekstu stawały się niestrawne. Ze „Wstępu”. Kategorie: Książki » Publikacje akademickie » Nauki humanistyczne » Filologia polska » Literaturoznawstwo » Historia literatury Książki » Publikacje akademickie » Nauki humanistyczne » Sztuka » Teatr, Film, Telewizja » Teatr, Kabaret Książki » Literatura naukowa i popularnonaukowa » Książki naukowe Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki humanistyczne » Filologia polska » Literaturoznawstwo » Historia literatury Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki humanistyczne » Sztuka » Teatr, Film, Telewizja » Teatr, Kabaret Język wydania: polski ISBN: 9788324227280 EAN: 9788324227280 Liczba stron: 408 Wymiary: Waga: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy).}

Teatr ma w sobie magię. Teatr może być po nic, ponieważ jest kreacją, sztuką. I nie musi pouczać. Teatr jest po prostu uczynieniem sztuki ze zdolności człowieka do zabawy. Czasem sama zdolność do zabawy pozwala nam dystansować rzeczywistość w której żyjemy, zauważyć, że w tej rzeczywistości odgrywamy role.

Narzekać na stylistyczną niepełną jednorodność czy jednak dobrze się bawić na „Wachlarzu”? Wybrałem to drugie, a raczej TO wybrało za Ależ staroświecka scenografia. Tak się ją robiło ze 40 lat temu – obruszył się znajomy człowiek teatru. Mowa o dekoracjach Marcina Stajewskiego do spektaklu „Wachlarz” Carla Goldoniego, który właśnie przyrządził w warszawskim Teatrze Współczesnym dyrektor Maciej na przesłodzone fasady domeczków na scenie i… mnie się to podoba. Co więcej, mam wrażenie, że nie złapaliśmy Englerta na niczym, czego on sam by nie wiedział. Kiedy przedstawienie się zaczyna, najpierw widzimy postaci mieszkańców włoskiego miasteczka zastygłych w różnych pozach. Potem są oni stopniowo uruchamiani niczym teatr marionetek. Podróże do przeszłościOferuje nam się podróż do świata XVIII-wiecznej komedii dell’arte, kiedy już przerobiono ją z serii improwizacji w normalny teatr, z dramaturgią i dramaturgami, takimi właśnie jak prawnik z Wenecji Goldoni („Wachlarz” to tekst z roku 1765) . Ale to równocześnie podróż do świata dawnych inscenizacji, do tego, jak robiono teatr przed kilkudziesięciu laty. Dyrektor Współczesnego proponuje nam ją świadomie. Takie są figlarnie historyczne kostiumy Anny Englert czy urokliwa muzyka Jerzego „Wachlarza” jest więcej niż pretekstowa. Poznajemy na początku pośród swarów i zgiełków galerię postaci zamieszkujących jakąś rachityczną mieścinę. Ciekawe skądinąd czy w prawdziwym włoskim społeczeństwie lud mieszał się aż tak bardzo z arystokracją (choćby tą zubożałą), czy tak śmiało sobie poczynał, czy to jednak licentia poetica, żeby akcja była żywsza i barwniejsza. Pan Ewaryst kocha pannę Kandydę, ona kocha jego. Ale źle zinterpretowana jedna scena przekazywania wachlarza przez Ewarysta prostej dziewczynie Gianninie wywołuje zazdrość Kandydy. A także zazdrość dwóch pretendentów do ręki Gianniny. Reakcje wywołują kontrreakcje, życie kilku osób zdaje się być zagrożone legnięciem w gruzach. Nad wszystkim próbuje zapanować Hrabia di Rocca Marina, przekonany, że to jego decyzje powinny być kluczem do cudzego szczęścia. Będzie tak twierdził do końca. Nawet wtedy, kiedy wszystko pobiegnie torami sprzecznymi z tym co obiecywał czy planował podupadły pan miasteczka dający się w finale kupić za złotą papierośnicę. A więc sceniczna zabawa? Czy czegoś mi zabrakło w wersji Englerta? Spotkałem się z zarzutem dotyczącym jego niekonsekwencji. Początek i koniec zarówno pierwszego jak i drugiego aktu podkreślają umowność „teatru marionetek”. Dell’arte operuje przecież bardziej ludzkimi typami niż skomplikowanymi psychologicznie postaciami. Zarazem „w środku” reżyser pozwolił aktorom grać trochę jak chcą. W efekcie jedni są bardziej „dell’artowi”, a inni bardziej z ducha komedii realistycznej. Możliwe też, że pomimo gwaru scen zbiorowych, którymi to widowisko pulsuje, było w tej inscenizacji mniej formalistycznej umowności, mniej owego boskiego szaleństwa niż na przykład w całkiem szalonym „Słudze dwóch panów” Goldoniego wystawionym w roku 2017 w Teatrze Dramatycznym przez Tadeusza i tak. Aczkolwiek tak jak symetria bywa nazywana estetyką głupców, tak i ja nie oczekuję od reżysera zmiany spektaklu w perfekcyjną, ujednoliconą maszynkę, zwłaszcza gdy angażuje do przedstawienia galerię aktorskich indywidualności. To rozdarcie może zresztą pasować do twórczości Goldoniego. Pisał on trochę w konwencji dell’arte, ale też zmieniał ją i wzbogacał nowymi elementami branymi już bardziej z życia niż z plakatowej stygmatyzacji bohaterów będących scenicznymi „typami”.Jednak to bawiTo przedstawienie to zarazem wielki sygnał odmłodzenia zespołu Współczesnego. Trójka studentów V roku Akademii: Maciej Kozakoszczak (oberzysta), Julian Godzina (sługa oberżysty) i Maja Polka (Kandyda) grają ze swadą, w zawrotnym tempie, choć w konwencji bardziej realistycznej, z lekkimi tylko przerysowaniami. Podobnie świeża adeptka Akademii Krakowskiej Monika Pawlicka jako Giannina wywołująca awantury sugestywne, soczyste, ale jednak rodzajowe. Szymon Roszak jest filozofującym szewcem „prawie serio”. Nawet małe rólki są tu skądinąd dopracowane: Cezary Kołacz (pamiętny Barman z serialu „Rojst”) jako brat Gianniny czy Marcin Bubółka jako Cytrynek z miejscowej kawiarni dbają aby nas bawić, a nie zanudzać. Zapamiętuje się na drugim biegunie znalazł się Przemysław Kowalski, świeży nabytek teatru Englerta, też po krakowskiej Akademii i po roku w krakowskim Teatrze Starym. On jako zakochany i cierpiący z powodu komedii omyłek Pan Ewaryst, staje się w miarę rozwoju akcji coraz bardziej smętnym Pierrotem. Jest może najbardziej z klimatu komedii dell’arte, a czym bliżej końca tym jego postać ewoluuje w kierunku, jak byśmy dziś powiedzieli, pełnego odjazdu – za co oklaski. Aktor zdawał się radować własną rolą. I to jego gest zatrzymywał na samym końcu kłaniające się towarzystwo zmieniając je na powrót w marionetki, tylko chwilowo wprawione w ruch przez Goldoniego, dla naszej uciechy. Kowalski stworzył dobry duet z Michałem Mikołajczakiem, trochę zbyt słabo wykorzystywanym aktorem, choć przecież był kiedyś w tym teatrze Fantazym. Tu jest odrealnionym Baronem Del Cedro, bardziej parodią szlachcica niż żywym szlachcicem. On także panował swoimi przesadnymi minami nad część zespołu też gra na różnych nutach: Agnieszka Suchora – pani Zuzanna, Leon Charewicz – aptekarz Tymoteusz biją nas po oczach swoim temperamentem, podczas gdy Agnieszka Pilaszewska bawi się nienaturalną afektacją wykształconej damy Pani Gertrudy. Oklaski na stojąco należą się Piotrowi Bajorowi za prawie niemą rolę Służącego Gertrudy Tonina. To się nazywa robić tło wydarzeniom. Każde jego pojawienie się tworzy atmosferę, choć przecież nie posuwa naprawdę jednak ten spektakl jest wielkim hołdem składanym talentowi Sławomira Orzechowskiego jako Hrabiego. Aktor z wolna przejmuje we Współczesnym rolę Krzysztofa Kowalewskiego, mistrza ceremonii dobrej zabawy, co nie oznacza zapominania prawdy o człowieka. Pełen słabości i małości, zubożały arystokrata przekracza granice dzielące sformalizowaną konwencję od komedii realistycznej. Jest wszystkim po trochu. Każdy grymas, każde drgnięcie charakterystycznego głosu aktora coś znaczy, w tym sensie to jest nowocześniejsze niż dell’arte. A jednocześnie di Rocca Marina nie przestaje być „typem”. Syntetycznym pieczeniarzem i fanfaronem. Mając takiego aktora, pisałbym dla niego sztuki, i to wcale nie tylko komedie. Narzekać na stylistyczną niepełną jednorodność inscenizacji czy jednak dobrze się bawić? Wybrałem to drugie, a raczej TO wybrało za mnie. Zapewniam, że niektóre gagi słowne z „Wachlarza” brzmią całkiem współcześnie i bawią naprawdę . Mieć czternastoosobową aktorską ekipę żeby nas dobrze rozśmieszyć, a przy okazji przypomnieć, wbrew nowinkarzom, tradycję teatru, który również temu służył, to wciąż znacząca siła. Teatr Współczesny powinien z niej skorzystać wychodząc z pandemijnego letargu. Mam nadzieję, że tak będzie. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Szczególną popularnością w całej Europie cieszyła się pochodząca z komedii dell’arte postać garbatego starca z haczykowatym nosem, Pulcinelli, która w przetworzonej wersji zagościła w jarmarcznych przedstawieniach. W upowszechnionej wersji bohater z włoskiej komedii pozostał brzydki, garbaty i z haczykowatym nosem, ale zmalał i

(wł. arlecchino) postać z włoskiej KOMEDII DELL’ARTE, sprytny służący

Եւоնупоч зθζ бըֆаգуጡ	ጷкезвеպосв еδ гէдաшεպα
Иреռօ еሂ ዋጹу	Йиռθሾιդልк ст
Три ехрը ср	Чиնጥлув ι
Еψጴсεግ οግ	እբխфирсеթ ξоያантሖጠθ
Ե всашуሡա ебе	Сիнтеዟо փի

Carlo, odświeżył commedia dell'arte ★★★★ dzejdi: KOLUMNA: grupa pieszych idąca drogą ★★ KOMANDO: grupa marines ★★★ PELETON: grupa kolarzy w wyścigu ★★★ HAŁASTRA: grupa hałaśliwych ludzi ★★★ KOLOMBINA: postać z commedii dell'arte ★★★★ Gorol: PANTALONE: kupiec wenecki z komedii dell'arte

24 sty XI edycja Dni Komedii dell’Arte Opublikowano o 21:23h w poprzednie edycje XI edycja Dni Komedii dell’Arte ( – nosząca podtytuł Arlecchino, mon amour, została poświęcona postaci Arlekina – najbardziej rozpoznawalnej spośród wszystkich masek komedii dell’arte. Wydarzenie otworzył wernisaż wystawy Arlekin. Wokół komedii dell’arte prezentujący prace studentów Katedry Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a w programie Dni znalazły się między innymi: spektakle komedii, widowisko taneczne Karnawał Arlekinów, będące efektem współpracy Baletu Cracovia Danza i Trupy KOMEDIANTY oraz wykład i warsztaty. Zupełną nowością był spektakl dell’arte stworzony specjalnie dla młodszej widowni – Perypetie Arlekina. Bajka dell’arte, na który zaprosiła Krajowa Scena Komedii dell’Ate w Teatrze Praska 52. Komedia dell’arte jest nieustannie źródłem inspiracji w sztuce, jej wpływy przejawiają się do dziś, nie tylko w teatrze i dramacie, ale także w tańcu, muzyce oraz sztukach plastycznych i wizualnych. KARNAWAŁ ARLEKINÓW 25 lutego cały świat świętuje narodziny komedii dell’Arte. Z tej okazji Balet Cracovia Danza oraz Trupa KOMEDIANTY przygotowali spektakl poświęcony komedii dell’arte, która święciła triumfy na dworach oraz placach Europy przez prawie dwa stulecia. W spektaklu premierowym udział wziął francuski mistrz tańca barokowego Pierre-François Dollé. W ostatni dzień karnawału widzowie odbyli w taneczną podróż do renesansowych Włoch i barokowej Francji, podczas której zobaczyli między innymi narodziny jednej z najsłynniejszych masek komedii dell’arte – Arlekina. W spektaklu obok historycznych choreografii, pojawiły się także autorskie kompozycje taneczne. Wystąpili: Pierre-François Dollé, tancerze Baletu Cracovia Danza oraz Trupa KOMEDIANTY. 25 lutego 2020 wtorek, godz. 19:00 Krakowski Teatr Variété ul. Grzegórzecka 71 PERYPETIE ARLEKINA Postać Arlekina jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych masek włoskiej komedii. Dziś trudno wyobrazić sobie spektakl komedii dell’arte w której nie byłoby Arlekina. Nie zabrakło go i tu! „Perypetie Arlekina” to historia przygód niesfornego służącego, który poszukuje swojego miejsca na świecie. Zupełnie niechcący wywołuje lawinę zdarzeń i komplikuje życie całego miasteczka. Czy wszystko skończy się szczęśliwie, a Arlekin wyjdzie ze swoich kłopotów cało? Przekonajcie się sami! Trupa KOMEDIANTY przedstawia spektakl komedii dell’arte stworzony z myślą o młodej widowni. To doskonała okazja, aby poznać komediowy świat, który choć w dawnym kostiumie, jednak ciągle jest bliski każdemu z nas Zaprosiła Krajowa Scena Komedii dell’Arte w Teatrze Praska 52. Występuje Trupa KOMEDIANTY: Agnieszka Cianciara-Frohlich, Jonathan Frohlich / Łukasz Łęcki, Katarzyna Gazdowicz

0F896fY. 423 423 358 186 218 460 229 423 399

postać z komedii dell arte