Skróty: TK – tomografia komputerowa; USG – ultrasonografia Wgłobieniem określamy przemieszczenie odcinka bliższego jelita do światła jego części obwodowej. Zaliczane jest do ostrych stanów chirurgicznych, wymagających szybkiego rozpoznania i leczenia, w przeciwnym razie grozi poważnymi następstwami w postaci niedokrwienia i martwicy wgłobionego odcinka jelita, a co za tym idzie – przedziurawienia przewodu pokarmowego. Wgłobienie jelita nie jest kazuistyczną jednostką chorobową i z tego względu należy ów temat cyklicznie poruszać na łamach czasopism medycznych. Biorąc pod uwagę kategorię wieku, pacjenci z wgłobieniem często trafiają do chirurga dziecięcego, znacznie rzadziej – do chirurga ogólnego, dlatego przypomnienie charakterystyki tej jednostki chorobowej jest niezwykle potrzebne.Niedrożność jelit ( łac., ang. ileus) – stan, w którym dochodzi do zatrzymania fizjologicznego pasażu treści pokarmowej. Niedrożność prowadzi do rozwoju obrazu ostrego brzucha, który jest stanem zagrożenia życia chorego. Jest spowodowana przez przeszkody mechaniczne lub zaburzenia czynnościowe, w tym niedokrwienie jelit [1] . Problem, z jakim do Państwa się zwracam, dotyczy mojej 9-miesięcznej córki, która dwa tygodnie temu przeszła operację wgłobienia jelit - splątało się cienkie z cienkim. Każdy lekarz zaleca inną dietę. Proszę napisać co mogę jej dawać do jedzenia i picia. KOBIETA, 1 LAT ponad rok temu Układ pokarmowy Wgłobienie jelit Wydłużone jelito grube jest najczęściej efektem przewlekłego zaparcia u dzieci. Forlax, o który Pani pyta, jest lekiem z wyboru w leczeniu zaparcia stolca, należy do grupy makrogoli, czyli środków działających osmotycznie (tzn. ściągają wodę do treści jelitowej). Z mojego doświadczenia wynika, że są to leki stosunkowo
Fot. medforumJelita, układ pokarmowyGruźlica u dziecka może przebiegać w bardzo nietypowy sposób i naśladować inne – częściej spotykane – procesy przypadek 5-miesięcznego dziecka z objawami sugerującymi wgłobienie jelit. Śródoperacyjnie wykazano nacieki ściany jelita będące skutkiem zakażenia Mycobacterium tuberculosis. Pogłębiona diagnostyka rodzinna wykazała aktywną gruźlicę nerek u matki dziecka. Badaniem genetycznym izolatów Mycobacterium potwierdzono, że zarówno u matki jak i u dziecka występuje ten sam szczep prątka gruźlicy. Gruźlica u dziecka może przebiegać w bardzo nietypowy sposób i naśladować inne – częściej spotykane – procesy tekstu:de Steenwinkel JE, Driessen GJ, Kamphorst-Roemer MH, Zeegers AG, Ott A, van Westreenen M.: Pediatrics. 2008 May;121(5): www źródła:Kategorie ICD:Tagi: gruźlica, wgłobienie, mycobacterium, prątek, niedrożność Przeziębienie u dzieci W Polsce nawet 80% osób z pierwotnymi niedoborami odporności wciąż pozostaje niezdiagnozowanych Przedłużająca się żółtaczka noworodkowa? Warto sprawdzić jej przyczynę Omdlenia kardiogenne u dzieci i młodzieży Wybrane wady serca u dzieci – tetralogia Fallota Pokrzywka - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie Toksoplazmoza wrodzona - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie Mukowiscydoza - groźna choroba genetyczna Ostra biegunka u dzieci - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie Dziecko z (de)presją
do jelita cienkiego, okrężniczo-okrężnicze, jelita cienkie-go do żołądka po zespoleniach żołądkowo-jelitowych [1, 2]. Sporadycznie obserwowano przypadki jedno - czesnego wielomiejscowego wgłobienia [3, 4]. Wgłobienie jest najczęstszą przyczyną niedrożności u dzieci poniżej 5. roku życia, zwłaszcza noworodków [5].
Wgłobienie jelit to patologiczny stan, w którym część jednego odcinka jelita wsuwa się do drugiego, zwykle to część jelita cienkiego wchodzi w jelito grube. Najczęstszym miejscem wgłobienia jest okolica kątnicy. Wgłobienie jest najczęstszą przyczyną niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego u niemowląt. Wgłobienie jelit występuje najczęściej u niemowląt, szczególnie kilkumiesięcznych chłopców. Szczyt zachorowań obserwuje się między szóstym a dwudziestym czwartym miesiącem życia. Rzadko występuje po drugim roku życia. Przyczyny wgłobienia jelit Wgłobieniu jelit sprzyjają czynniki wrodzone - anomalie w budowie anatomicznej przewodu pokarmowego, np. zbyt długa krezka jelitowa, przeszkody w pasażu treści pokarmowej (uchyłki i polipy), nieprawidłowa budowa i kurczliwość mięśniówki znacznej większości dzieci nie udaje się wykryć przyczyny wgłobienia. U wielu wgłobienie jelit kojarzy się z infekcją przewodu pokarmowego, zapaleniem uchyłka Meckela, chłoniakiem, także z infekcją dróg oddechowych, a niekiedy zmianą diety z płynnej na bardziej zagęszczoną. Objawy wgłobienia jelit W pierwszym etapie wgłobienia jelit występuje silny, kolkowy ból brzucha, połączony z wymiotami. Stan dziecka szybko się pogarsza, staje się ono coraz słabsze, zmęczone, jest blade i senne. Kilkuminutowe ataki bólu przeplatają się z okresami apatii i senności. Dziecko może oddawać skąpe ilości stolca z domieszka krwi i śluzu (wyglądem przypominające galaretkę malinową lub porzeczkową).Po okresie wyraźnych, silnych objawów może nastąpić okres skąpowobjawowy, w którym niekiedy wyczuwalny jest palpacyjnie opór wgłobionego jelita. Rozpoznanie opiera się głównie na obrazie klinicznym i badaniach obrazowych, przede wszystkim usg. Leczenie wgłobienia jelit Wystąpienie już pierwszych objawów wymaga niezwłocznej interwencji lekarskiej. Dłużej utrzymujące się wgłobienie może bowiem doprowadzić do martwicy niedokrwiennej uwięźniętego odcinka jelita, co z kolei może skutkować zapaleniem otrzewnej. Sposób leczenia zależy w dużej mierze od tego, ile czasu minęło od początku choroby. Istnieją dwie możliwości postępowania: leczenie zachowawcze i operacyjne. Leczenie zachowawcze zwykle stosuje się w ciągu doby od wystąpienia pierwszych dolegliwości. Przeprowadza się je tylko u dzieci, które nie przedstawiają objawów wskazujących na perforacje przewodu pokarmowego lub zapalenie otrzewnej. Stosuje się trzy metody nieoperacyjne leczenia wgłobienia jelit: » najczęściej wykonywany jest doodbytniczy wlew kontrastowy (z zawiesiny barytowej) pod kontrolą rtg. Zabieg jest bardzo skuteczny (55–90 proc.). Wlew powoduje wypchnięcie wgłębionego odcinka jelita, które powraca na swoje miejsce;» doodbytnicze podanie powietrza – również bardzo skuteczne (70–96 proc), niestety obarczone większym ryzykiem powikłań, w postaci przedziurawienia jelita (0,14–2,8 proc.);» doodbytniczy wlew z soli fizjologicznej – równie skuteczna metoda o najmniejszym odsetku powikłań. Leczenie operacyjne wgłobienia jelit Polega na usunięciu zniszczonego fragmentu jelita i zespoleniu ze sobą obu końców tak, by zachowana została ciągłość przewodu Możliwe są, choć niewielkie, nawroty wgłobienia. Obserwuje się je u ok. 2–4 proc. dzieci leczonych zachowawczo i 1–2 proc. leczonych operacyjnie.Co to jest wgłobienie u dzieci? Wgłobienie jest poważnym problemem w jelicie. Dochodzi do niego, gdy jedna część jelita wsuwa się do środka innej części. Jelito następnie składa się do siebie jak teleskop. Tworzy to blokadę lub niedrożność. To zatrzymuje jedzenie, które jest trawione z przechodzenia przez jelito.Połykanie przez dzieci różnorodnych ciał obcych jest zjawiskiem częstym. Większość ulega samositnemu wydaleniu, niektóre jednak mogą być niebezpieczne i wymagają szczegolnego postępowania. Wgłobienie jelitowe jest najczęstszą przyczyną niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego u niemowląt i małych dzieci. Pomimo charakterystycznego obrazu klinicznego właściwe i wczesne rozpoznanie może być trudne. Wczesne rozpoznanie wgłobienia pozwala u większości dzieci na leczenie nieoperacyjne, tzn. wykonanie zabiegu odgłobienia – wlewem wodnym, powietrznym, kontrastowym. Połknięcie różnorodnych ciał obcych jest często obserwowanym zjawiskiem w populacji dziecięcej, a przypadkowe spożycie dotyczy głównie małych dzieci. Większość połkniętych ciał obcych ulega wydaleniu, jakkolwiek połknięcie baterii, magnesów jest szczególnie niebezpieczne, ponieważ możliwe jest wówczas wystąpienie poważnych następstw. Dlatego też właściwe postępowanie w tych przypadkach ma zasadnicze znaczenie, aby uniknąć tych powikłań. W artykule przedstawione są podstawowe zagadnienia dotyczące wgłobienia oraz zasad postępowania w przypadku połknięcia ciała obcego u dzieci, przydatne w codziennej praktyce pediatrycznej. Wgłobienie polega na teleskopowym wpuklaniu się wyżej położonego odcinka jelita (odcinek proksymalny) w niżej położony (odcinek dystalny) z następowym przemieszczaniem wgłabiającego się fragmentu zgodnie z perystaltyką jelitową. Najczęściej występujące postacie wgłobienia przedstawia tab. 1. Wgłobienie krętniczo-kątnicze stanowi 80–95% wszystkich wgłobień jelita cienkiego w grube (ryc. 1). POLECAMY Ryc. 1. Schemat wgłobienia krętniczo-kątniczego Czoło wgłobienia (j. cienkie) Zastawka Bauchina Naczynia krezki W zdecydowanej większości przypadków występuje tzw. wgłobienie samoistne (idiopatyczne), w którym nie stwierdza się anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia. Wśród przyczyn wgłobienia samoistnego wymienia się obecność obrzękniętych kępek Peyera w ścianie jelita cienkiego lub powiększonych węzłów chłonnych krezkowych w przebiegu infekcji wirusowych (adeno- i rotawirusowych). Znacznie rzadziej stwierdza się obecność anatomicznej struktury, np. uchyłka Meckela, stanowiącej czoło wgłobienia jelitowego [1, 2, 3, 4]. Tab. 2. przedstawia podział wgłobień pod względem etiopatogenezy. Wgłobienie może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej u niemowląt w drugim półroczu życia. Ponad 50% przypadków obserwuje się w 1. zaledwie 10 do 25% powyżej 2. Wgłobienie występuje częściej u chłopców (2/3 przypadków), u niemowląt dobrze odżywionych („okazy zdrowia”), przeważnie w trakcie lub po infekcji dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego. Dlatego nasilenie częstości występowania wgłobienia koreluje ze szczytem zachorowań na takie infekcje. U starszych dzieci po 2. częściej daje się stwierdzić anatomiczną przyczynę wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Tab. 1. Anatomiczne postacie wgłobienia jelitowego Rodzaj wgłobienia Częstość występowania wgłobienie jelita cienkiego w grube 85% wgłobienie jelita cienkiego w cienkie 10% wgłobienie jelita grubego w grube 5% wgłobienie wielopoziomowe (np. jelito cienkie w cienkie i w jelito grube) Typowy obraz kliniczny wgłobienia to cyklicznie występujące nagłe, napadowe bóle brzucha, narastające co do częstości ich występowania – początkowo w odstępach kilkugodzinnych, następnie nawet kilkunasto- lub kilkuminutowych oraz co do ich nasilenia. Napadom bólowym często towarzyszą wymioty. W czasie bólu dziecko płacze, jest bardzo niespokojne, podkurcza gwałtownie kończyny dolne. Przeważnie po kilku kolejnych epizodach bólowych wydalany jest charakterystyczny stolec z domieszką krwi („galaretka porzeczkowa”). Pomiędzy kolejnymi napadami bólów dziecko zachowuje się z reguły normalnie. W miarę upływu czasu pogarsza się stan dziecka oraz rozwijają się typowe objawy kliniczne niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego. W badaniu przedmiotowym, zwłaszcza w trakcie napadu bólowego, można stwierdzić bolesny opór w jamie brzusznej, najczęściej umiejscowiony w prawym dole biodrowym, a w badaniu per rectum często stwierdza się obecność śluzu z krwią. Tab. 2. Etiopatogeneza wgłobienia u dzieci Rodzaj wgłobienia Cechy Częstość występowania idiopatyczne (samoistne) bez anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia ok. 90% przypadków wtórne obecna anatomiczna struktura stanowiąca czoło wgłobienia: uchyłek Meckela polip zdwojenie jelita wyrostek robaczkowy ok. 10–15% przypadków Charakterystyczną dla wgłobienia triadę objawów klinicznych przedstawia się następująco: napadowe bóle brzucha, wyczuwalna masa w jamie brzusznej, malinowe zabarwienie śluzu i stolca w badaniu per rectum. Podstawą rozpoznania wgłobienia jest obecnie badanie ultrasonograficzne (USG). W USG wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „tarcza strzelnicza” (w przekroju poprzecznym) (ryc. 2) lub obraz „pseudonerki” (w przekroju podłużnym). Taki obraz badania USG jednoznacznie przemawia za wgłobieniem jelitowym [2, 3, 4, 5]. Ryc. 2. Wgłobienie: obraz „tarczy strzelniczej” w badaniu USG RTG przeglądowy jamy brzusznej może udokumentować cechy niedrożności przewodu pokarmowego (poziomy płynów, rozdęte pętle jelitowe), dlatego badanie to jest przydatne w przypadku długotrwającego wgłobienia. W klasycznym wlewie doodbytniczym z kontrastem, obecnie rzadko wykonywanym, wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „szczypce raka” lub„szczypce kraba” (ryc. 3). Schemat postępowania po ustaleniu rozpoznania wgłobienia przedstawia tab. 3. Podstawowym sposobem postępowania we wczesnej fazie wgłobienia, gdy zachowane jest krążenie we wgłobionym odcinku (badanie dopplerowskie), jest wykonanie odgłabiającego hydrostatycznego wlewu doodbytniczego z użyciem środka cieniującego, soli fizjologicznej lub powietrza. Polega on na wytworzeniu w jelicie dystalnym w stosunku do wgłobienia dodatniego ciśnienia, które wypycha czoło wgłobienia w kierunku proksymalnym. Tab. 3. Wgłobienie – schemat postępowania leczniczego Rodzaj leczenia Wskazania/przeciwwskazania Zachowawcze Hydrostatyczny wlew doodbytniczy Przeciwskazania do wykonania wlewu*: czas trwania wgłobienia > 8–12 godzin, objawy perforacji przewodu pokarmowego, objawy zapalenia otrzewnej. * w pozostałych przypadkach zawsze wykonywany jest wlew jako pierwsze działanie lecznicze Operacyjne Wskazania: nieskuteczny wlew odgłabiający, dzieci z przeciwskazaniami do leczenia zachowawczego (jw.). Ryc. 3. Wgłobienie: wlew doodbytniczy (według Groba) Zasady wykonywania wlewu odgłabiającego przedstawiają się następująco: sedacja/znieczulenie ogólne, wprowadzenie cewnika Foleya do odbytnicy, wypełnienie balonika cewnika celem uszczelnienia, podanie przez cewnik środka odgłabiającego (kontrast, sól fizjologiczna, powietrze), ultrasonograficzna ocena postępu odgłobienia. Odgłabianie wlewem jest skuteczne w 85–95% przypadków. W razie braku powodzenia istnieje możliwość powtórzenia procedury [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Postępowanie po skutecznym odgłobieniu obejmuje kontynuację antybiotykoterapii, którą rozpoczynamy przed wykonaniem wlewu odgłabiającego (ze wględu na przeważnie dodatni wywiad infekcyjny), prowadzenie dożylnej podaży płynów (np. płyn wieloelektrolitwy) oraz stopniowe wdrażanie żywienia doustnego, co najmniej po kilkunastu godzinach od zabiegu. Przed rozpoczęciem podaży doustnej w każdym przypadku konieczne jest powtórzenie badania USG, które bywa także konieczne w sytuacji wystąpienia u dziecka po odgłobieniu objawów sugerujących nawrót. W związku z powyższym konieczna jest zazwyczaj kilkudniowa hospitalizacja dziecka. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest niepowodzenie postępowania zachowawczego oraz cechy kliniczne zapalenia otrzewnej/perforacji przewodu pokarmowego stwierdzane w momencie ustalenia rozpoznania wgłobienia. Podawanymi w piśmiennictwie względnymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są zarówno wgłobienia nawrotowe – jakkolwiek brakuje jednoznacznych wytycznych, po którym epizodzie kwalifikujemy dziecko do laparotomii – jak i istotne podejrzenie obecności anatomicznej przyczyny wgłobienia, jak np. uchyłek Meckela. Po leczeniu operacyjnym wgłobienia standard postępowania jest identyczny jak po każdej laparotomii (w bezpośrednim okresie pooperacyjnym dożylna podaż płynowa, a po powrocie perystaltyki rozpoczęcie i stopniowe rozszerzanie podaży doustnej). Należy zawsze pamiętać o stosunkowo dużym ryzyku nawrotu wgłobienia, zarówno po leczeniu zachowawczym, jak również operacyjnym. Ryzyko nawrotu oceniane jest na 2 do 20% przypadków (średnio 10%), a u 1/3 dzieci nawrót wgłobienia obserwowany jest w ciągu pierwszej doby po pierwszym epizodzie. Zdecydowana większość nawrotów wgłobienia zdarza się w pierwszych 6 miesiącach od pierwszego epizodu wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Obecność w przewodzie pokarmowym ciała obcego wskutek jego połknięcia stanowi częsty problem w populacji dziecięcej. Dzieci połykają różne przedmioty. Stale obserwujemy wzrost różnorodności połykanych ciał obcych: od monet, guzików, drobnych zabawek lub ich części, przedmiotów ostrych (szpilki, spinacze, pineski), do ostatnio coraz częściej spotykanych przypadków połknięcia baterii i magnesów [7, 8, 9, 10, 11, 12]. Rozpoznanie połknięcia ciała obcego jest stosunkowo łatwe, w sytuacji gdy rodzic/opiekun dziecka jest świadkiem zdarzenia lub dziecko samo opowiada o fakcie połknięcia. Natomiast przy braku takich danych z wywiadu właściwe rozpoznanie może być utrudnione lub niemożliwe i ustalane jest wówczas często przypadkowo lub dopiero w razie wystąpienia powikłań połknięcia ciała obcego. Brak jakichkolwiek objawów lub słabo wyrażone objawy stwierdza się u 40 do 60% pacjentów. Większość połkniętych ciał obcych po dostaniu się do żołądka ulega swobodnemu pasażowi przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i wydaleniu drogami naturalnymi. Odcinkiem przewodu pokarmowego, w którym najczęściej dochodzi do utknięcia połkniętego przedmiotu, jest przełyk. Według danych z piśmiennictwa w przełyku zatrzymuje się około 70% z wszystkich połkniętych przedmiotów, które utykają w przewodzie pokarmowym [7, 8, 9]. Tab. 4. przedstawia potencjalne miejsca zatrzymania połkniętego ciała obcego, ze względu na budowę anatomiczną przewodu pokarmowego. Należy zawsze pamiętać o dodatkowych czynnikach sprzyjających utknięciu ciała obcego, takich jak: wady wrodzone przewodu pokarmowego, przebyte operacje brzuszne, zaburzenia czynności przewodu pokarmowego. Tab. 4. Odcinki przewodu pokarmowego narażone szczególnie na zatrzymanie połkniętego ciała obcego Odcinek przewodu pokarmowego Miejsce utknięcia ciała obcego Przełyk mięsień pierścienno-gardłowy środkowy odcinek przełyku krzyżowany przez łuk aorty dolny zwieracz przełyku Żołądek odźwiernik Dwunastnica naturalne zagięcia dwunastnicy Jelito cienkie więzadło Treitza zastawka krętniczo-kątnicza Podstawowym badaniem diagnostycznym pozostaje wykonanie dwupłaszczyznowych zdjęć radiologicznych (w projekcji przednio-tylnej oraz bocznej), obejmujących szyję, klatkę piersiową, jamę brzuszną oraz miednicę. Zdjęcia RTG umożliwiają przede wszystkim wykazanie obecności połkniętych przedmiotów cieniujących (ich rodzaju, kształtu, liczby, umiejscowienia), chociaż dokładna ocena lokalizacji może być utrudniona. Ocenia się, że prawie 90% połkniętych ciał obcych stanowią przedmioty cieniujące [7, 8, 11, 12]. Rodzaj połkniętego przedmiotu, jego umiejscowienie oraz objawy kliniczne decydują o sposobie leczenia dziecka. Większość ciał obcych, które przedostały się do żołądka, swobodnie przemieszcza się przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i ulega wydaleniu przeważnie po kilku dniach. Jeżeli przemieszczanie się ciała obcego przebiega bezobjawowo, nie jest konieczna żadna dodatkowa interwencja, poza obserwacją. W sytuacji nieznalezienia połkniętego przedmiotu w stolcu, zalecane jest kontrolne zdjęcie RTG. Odrębną sytuacją, wymagającą zwykle szybkiego i właściwego postępowania, jest utknięcie ciała obcego w przełyku. Ponadto szczególnie starannego monitorowania wymagają dzieci, które połknęły przedmioty stanowiące zagrożenie, takie jak: baterie (płaskie zegarkowe lub paluszki), magnesy czy przedmioty ostre (szpilki, gwoździe) [8, 9, 10, 11]. Ogólne zasady postępowania w przypadku stwierdzenia obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym przedstawiono poniżej. Postępowanie w przypadku obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym u dzieci: każde dziecko po połknięciu lub podejrzeniu połknięcia ciała obcego powinno być zbadane przez lekarza, u każdego dziecka podejrzanego o obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym, nawet u pacjenta bezobjawowego, konieczne jest wykonanie diagnostyki radiologicznej, każde dziecko z połkniętą baterią lub magnesem wymaga hospitalizacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań związanych z obecnością ciała obcego w przewodzie pokarmowym, takich jak: krwawienie, perforacja czy niedrożność, zwiększa się wraz z czasem jego zalegania. Podawana w piśmiennictwie częstość występowania perforacji przewodu pokarmowego oceniania jest na mniej niż 1% przypadków. Poniżej wymieniono wskazania do usunięcia połkniętego ciała obcego. Wskazania do usunięcia ciała obcego z przewodu pokarmowego: ciało obce zarówno objawowe, jak i bezobjawowe w przełyku, objawowe ciała obce poza przełykiem, ciała obce u dziecka z anatomiczną wadą przewodu pokarmowego lub po operacji brzusznej, ciało obce bezobjawowe, które nie uległo samoistnemu wydaleniu z przewodu pokarmowego przez 4 tygodnie. Większość ciał obcych usuwana jest obecnie na drodze endoskopowej, jakkolwiek stale wzrasta liczba przypadków wymagających interwencji chirurgicznej [8, 9, 10, 11]. Szczególnej uwagi wymagają dzieci, które połknęły takie przedmioty jak: magnesy, baterie, przedmioty ostre lub ostro zakończone. Niekiedy dziecko połyka kilka magnesów lub magnes wraz z innymi metalowymi przedmiotami. Na zdjęciu RTG kilka połkniętych magnesów lub magnes zlepiony z innym metalowym przedmiotem mogą wyglądać jak jedno ciało obce. Obecność kilku magnesów w sąsiadujących ze sobą i przylegających do siebie odcinkach jelita może być z kolei przyczyną powstania nadżerki i/lub martwicy ściany z następowym powstaniem przetoki, przedziurawienia czy niedrożności. Dlatego każde dziecko, które połknęło, magnes/magnesy, wymaga obserwacji w warunkach szpitalnych [8, 9, 10, 11]. Płaskie, okrągłe baterie zegarkowe lub magnesy na zdjęciu RTG łatwo można pomylić z monetą. Większość z połykanych przez dzieci baterii stanowią baterie zasadowe zawieraj... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Wgłobienie jelita jest najczęstsze u dzieci w wieku 2 lat i młodszych. Dzieje się tak, gdy jedna część ich jelita zapada się lub wsuwa w inną część. W rezultacie jelito zostaje zablokowane. W przypadku rozpoznania objawów niedrożności u dziecka, niezwłocznie należy udać się do specjalisty! To co możemy zaobserwować to LV0jE. 272 472 314 439 153 31 270 440 207